Oszczędność środków wyrazu i prostota formy obiektu jako dominanty nie konkuruje z krajobrazowym otoczeniem, a raczej wzbogaca go i uzupełnia w jego kulturowym wymiarze.
Projekt i realizacja stanowią bezprecedensowy i oryginalny przykład realizacji dużego założenia w zakresie programu i kubatury obiektu w otwartym krajobrazie wiejskim, na tle pól i łąk oraz otaczających wzniesień.
W kategorii paradygmatu powstał wzorzec interesującego i ważnego kulturowo rozwiązania. Oszczędność środków wyrazu i prostota formy obiektu jako dominanty, nie konkuruje z krajobrazowym otoczeniem, a raczej wzbogaca go i uzupełnia w jego kulturowym wymiarze.
Kompozycja „kubusa” wpisanego w arkadowy rytm delikatnej struktury przestrzennej, koresponduje z horyzontalnym pasmowym charakterem zabudowy sąsiednich siół wiejskich zespołów.
Użyte materiały: drewno i kamień – są wyrazem rozumienia tradycji miejsca wyrażonej w pełni nowoczesnej interpretacji formy architektonicznej.
Stanisław Witkiewicz pozostawia wolność w wyborze formy, jeśli ta koresponduje lub wzbogaca otoczenie, a zarazem wpływa pozytywnie na intelektualny i emocjonalny odbiór dzieła.
Tak jak świątynie, obiekty religijne są dominantami krajobrazu wsi, tak Centrum Krzysztofa Pendereckiego – swoista świątynia muzyki – ma także do tego szczególne prawo.
Galeria zdjęć Centrum (7)
