Fort "Węgrzce"

Prezentowany projekt jest przełomowy w dotychczasowym sposobie myślenia o możliwościach adaptacji - modernizacji-rozbudowy obiektów fortyfikacji „Twierdzy Kraków”.

Większość obiektów tego unikalnego zespołu militarnych budowli otaczających miasto, jest ogólnie dostępna i prowizorycznie niezabezpieczona, a te którym udało się znaleźć nową funkcję nie zawsze zachwycają swoim "nowym życiem”.

Przeważnie działania skierowane są na zachowanie i naprawienie zewnętrznej "skorupy” oraz znalezieniu funkcji którą można "upchnąć” w wąskich i zazwyczaj ciemnych pomieszczeniach.

Udało się to częściowo w Forcie 2 "Kościuszko” (radio RMF FM, hotel, kawiarnie), czy w Forcie pancernym ”Barycz” (ośrodek szkoleniowy Urzędu Wojewódzkiego).

Zagospodarowane zostały również: Bastion "Kleparz", Fort "Krzesławice" (Młodzieżowy Dom Kultury), Fort "Zielonki" (hotel, strzelnice sportowe) , Fort "Grębałów" (szkółka jeżdziecka), Fort "Olszanica" (hotelik i bar) , Fort "Tonie" (Fundacja Aktywnej Ochrony Zabytków Techniki i Dziedzictwa Kulturowego) oraz Fort "Winnica" (warsztat naprawy i konserwacji mebli).

Prawie żadna z adaptacji nie wniosła nowych wartości architektonicznych.

Oprócz kilku przypadków nie uratowano lub nie odtworzono historycznych elementów wyposażenia budowli czy detali architektonicznych.
FORT PANCERNY GŁÓWNY 47a "Węgrzce" (1892-96) miał szczęście już w chwili odkupienia go od skarbu państwa przez firmę "Equus".
Nowy właściciel nie tylko z wielką pieczołowitością odgruzował oraz zabezpieczył budynek i pozostałe elementy wyposażenia, ale odtworzył i uzupełnił szereg zniszczonych lub skradzionych przez zbieraczy złomu elementów obiektu.

Przeprowadzona wtedy adaptacja fortu na potrzeby biurowe firmy uzyskała w 2006 roku nagrodę w konkursie imienia profesora Janusza Bogdanowskiego.

Prezentowany projekt nadbudowy to kolejny etap przywracania życia zasłużonej budowli.

Wstępny, dość śmiały jak na krakowskie realia, projekt konsultowany był przez niemal pół roku z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków.
Efekt końcowy to wynik wzajemnego zrozumienia dopuszczalnych granic i minimalnych potrzeb.

W miejscu tarasu obserwacyjnego na dachu Fortu (w okresie przerw między działaniami wojennymi był on zabezpieczony prowizorycznym dachem drewnianym) zaprojektowano formę która nigdy w tym miejscu nie istniała, ale która swoją skalą, detalem, materiałem, a przede wszystkim charakterem nawiązuje do stylistyki fortu pancernego.

Na kilkumetrowej grubości betonowym stropie ustawiono stalowo – drewnianą konstrukcję o przekroju elipsy. Otwarta na przestrzał "tuba" mieści w sobie nową funkcję biurową, a przy okazji daje możliwość eksponowania historycznych pozostałości fortu (betonowe schody prowadzące na szczyt tarasu obserwacyjnego, windy amunicyjne pokazane dzięki fragmentom szklanej podłogi, ślad po nieudanej próbie wysadzenia w powietrze części schodów).

Odtworzono zniszczone stalowe wyłazy, drzwi i klapy, a wszystkie nowe detale architektoniczne podporządkowano tej stylistyce.
Obecna inwestycja jest próbą twórczego dialogu starego z nowym. Dialogu w którym żadna ze stron nie traci swojej autonomii i żadna nie rości sobie praw do pierwszeństwa.

Inwestycja jest też dowodem na to, że przy zapewnieniu pewnego minimum korzyści dla inwestora (nowa przestrzeń użytkowa) zyskuje także sam obiekt i jego otoczenie. Inwestor jest otwarty na udostępnianie fragmentów Fortu.

Galeria zdjęć Fortu (14)

Nagrodzone obiekty w 2022 roku

Nagrodzone obiekty w 2020 roku

Nagrodzone obiekty w 2018 roku

Nagrodzone obiekty w 2016 roku